ყიამეთ (აღდგომა) - سورة القيامة

    بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

    لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ

    ვფიცავ, აღდგომის დღეს!

    وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (۲)

    და ვფიცავ სულს, საკუთარი თავის მკიცხველს!

    أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ (۳)

    განა თვლის ადამიანი, რომ ვერ შევყრით მის ძვლებს?

    بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ (٤)

    დიახ! მძლენი ვართ იმაზე, რომ თავიდანვე მოვაწყოთ თითთა წვერნი მისი.

    بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (۵)

    მაგრამ სურს ადამიანს ცრუდ შერაცხოს მის არსებული .

    يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (٦)

    კითხულობს: როდისაა აღდგომის დღე?

    فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (۷)

    მაშინ, როცა მზერა დაიხშობა,

    وَخَسَفَ الْقَمَرُ (۸)

    და დაბნელდება მთვარე,

    وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (۹)

    და შეერთდება მზე და მთვარე.

    يَقُولُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (۱۰)

    იკითხავს ადამიანი იმ დღეს: ნეტა სად არის გასაქცევი?

    كَلَّا لَا وَزَرَ (۱۱)

    არამც და არამც! არ მოინახება თავშესაფარი!

    إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (۱۲)

    შენს ღმერთთანაა იმ დღეს სამკვიდრებელი!

    يُنَبَّأُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (۱۳)

    იმ დღეს ეცნობება ადამიანს რა წაიმძღვარა და რა გადადო!

    بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (۱٤)

    არა, ადამიანი თავისი სულის წინააღმდეგ მოწმეა,

    وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (۱۵)

    რომც მოიმიზეზოს საბაბები.

    لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (۱٦)

    არ დაძრა მისით ენა შენი, რათა დააჩქარო იგი!

    إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (۱۷)

    უეჭველად, ჩვენზეა მისი შეკრება და წაკითხვა.

    فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (۱۸)

    მაშ, როცა ვკითხულობთ მას, მაშინ აჰყევი მის კითხვას!

    ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (۱۹)

    შემდეგ, უეჭველად, ჩვენზეა განმარტება მისი.

    كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (۲۰)

    არა! პირიქით, თქვენ გიყვართ წარმავალი სიცოცხლე

    وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (۲۱)

    და უგულისყუროდ ტოვებთ საიქიოს.

    وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ (۲۲)

    იმ დღეს გაბრწყინებული სახენი იქნება,

    إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (۲۳)

    თავიანთი ღმერთისკენ შემცქერი.

    وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (۲٤)

    იმ დღეს დაღვრემილი სახენი იქნება,

    تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (۲۵)

    მიხვდება, რომ მას უნდა ეწიოს შავი დღე.

    كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (۲٦)

    არამც და არამც! როცა სული ყელში მოებჯინება

    وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (۲۷)

    მაშინ იტყვიან: ვინ არის მკურნალი?

    وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (۲۸)

    და გაიგებს, რომ იგი განშორებაა,

    وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (۲۹)

    და დაიკრუნჩხება ფეხები

    إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (۳۰)

    იმ დღეს მხოლოდ შენს ღმერთთანაა მისაქციელი.

    فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (۳۱)

    მაშინ მან არც დაამოწმა და არც ილოცა,

    وَلَٰكِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (۳۲)

    მაგრამ ცრუდ შერაცხა და სახე შეაქცია.

    ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (۳۳)

    მერე წავიდა ბღენძა ბღენძით თავის ოჯახთან.

    أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (۳٤)

    შენ გეკუთვნის, რამეთუ შენ დაიმსახურე!

    ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (۳۵)

    ასე, რომ შენ გეკუთვნის, რამეთუ შენ დაიმსახურე!

    أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى (۳٦)

    ნუთუ ეგონა ადამიანს, რომ უპასუხისმგებლოდ იქნებოდა მიტოვებული?

    أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنَىٰ (۳۷)

    განა არ იყო იგი ერთი წვეთი სითხიდან გადმონთხეული?

    ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (۳۸)

    მერე იყო სისხლის კოლტად , მერე გააჩინა და გაათანაზომიერა.

    فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَىٰ (۳۹)

    შემდეგ დაადგინა მისგან წყვილი: მამრი და მდედრი.

    أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (٤۰)

    სწორედ ამათ (გამჩენს) განა არ ძალუძს გააცოცხლოს მკვდრები?

copyright © 2017 quran.ge